Γεώργιου Βιζυηνού σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη

Ο Γεώργιος Βιζυηνὸς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βιζύη Ὁ Γεώργιος Βιζυηνὸς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βιζύη  της Θρᾴκης τὸ 1849.  Έχει μία παιδικὴ ψυχή, γεμάτη νοσταλγία, λυρικὴ διάθεση, αβρὴ μελαγχολία, τρυφερότητα καὶ πόνο. Νοσταλγεί, όπως ὁ Παπαδιαμάντης, τὰ παιδικά του χρόνια, τὴ χαροκαμένη μάνα του, τὸ φτωχικό του σπίτι, τὸ χωριὸ του Βιζύη, τὴ Θρᾴκη γενικά, τὴν Πόλη των θρύλων. Καὶ ἡ ποίησή του αντλεί τὰ θέματά της ἀπὸ αὐτὴ τὴ νοσταλγικὴ παρηγοριά. Ἀλλού αὐτοβιογραφείται, ἀλλού ἠθογραφεί τὶς λαϊκὲς παραδόσεις του τόπου του, ἀλλού εκφράζει τὴν πίστη του στὴ Μεγάλη Ιδέα καὶ άλλοτε γράφει δροσερὰ παιδικὰ ποιήματα. Ἀρκετοὶ στίχοι του μας συγκινουν καὶ σήμερα. Πρέπει όμως νὰ εκτιμήσουμε τὴ συμβολή του, μὲ τὰ μέτρα της ἐποχής του. Ενώ ξεκίνησε ἀπὸ τὴ φαναριώτικη ποίηση της Πόλης καὶ βρήκε τὸν στόμφο καὶ τὴ ρητορεία των Φαναριωτών στὴν Αθήνα, ο ίδιος ἔδειξε τὴ γνήσια εὐαισθησία του μὲ νέο τρόπο: στροφὴ πρὸς τὴ λαϊκὴ παράδοση...

«Το Αμάρτημα της Μητρός μου», είναι ένα σπάνιο ηθογραφικό και ψυχογραφικό έργο, από τα πιο σημαντικά της λογοτεχνίας μας. Με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, το διήγημα αναφέρεται στις απελπισμένες αλλά μάταιες προσπάθειες της μητέρας του συγγραφέα να σώσει από το θάνατο το φιλάσθενο μικρό της κορίτσι.

Οι ενοχές της ακολούθως την ωθούν σε δυό αλλεπάλληλες υιοθεσίες κοριτσιών που γίνονται όμως η αιτία να παραμεληθούν τα άλλα τρία ορφανά της αγόρια, και να στερηθούν των φροντίδων της. Ακόμα και μεγάλοι σαν άνδρες, δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτή την άστοχη εμμονή, της κατά τα άλλα ευσεβούς μητέρας τους. Όταν ύστερα από χρόνια επιστρέφει από τη Γερμανία ο μεσαίος της γιός, ο ίδιος ο συγγραφέας, μαθαίνει έκπληκτος από τη Μητέρα του το τραγικό μυστικό της.

«Ο Γεώργιος Βιζυηνός επιζητά και αναδεικνύει, σ΄αυτό το αριστουργηματικό κείμενο, την αμοιβαία κατανόηση και συγχώρεση από και πρός τη μητέρα του. Πρόκειται για μία εξομολόγηση που ενώ θα μπορούσε να μείνει κλειστή και προσωπική, εδώ γίνεται δημόσιος λόγος, που περνώντας από τις συμπληγάδες της ηθογραφίας και της ηθικογραφίας γίνεται λόγος λυτρωτικός, εναρμονισμένος με την ευγένεια και τη λεπτότητα του πνεύματός του. Ενός πνεύματος που έχει συμπεριλάβει και αφομοιώσει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός ζωντανού και πηγαίου λαικού πολιτισμού τα οποία συγκροτούν ένα αυτοτελές σύμπαν που εμπεριέχει τις δυνάμεις της ζωής και της πίστης, να υπερνικούν τις δυνάμεις του θανάτου και της φθοράς».

Δήμος Αβδελιώδης

Σκηνοθεσία : Δήμος Αβδελιώδης

Μουσική :Βαγγέλης Γιαννάκης

Ερμήνευσαν : Κωνσταντίνος Γαιννακόπουλος, Ρένα Κυπριώτη